Het nu volgende
overzicht is onder meer geïnspireerd op een hoofdstuk uit het boek ‘Illegale Kriege’
van de Zwitserse historicus prof. Daniele Ganser (universiteit Bazel) [1].
Dertien maal
woordbreuk: de NAVO-uitbreiding sinds 1989
Alvorens ik de dramatische gebeurtenissen van 2014 in Oekraïne tegen het
voetlicht houd, is het raadzaam om – Goethe
indachtig – even in de geschiedenis terug te keren, tot het eind van de Koude
Oorlog. Nadat in 1989 de Berlijnse Muur viel en vervolgens het Oostblok in
Europa implodeerde, stemde Sovjetpresident Michail Gorbatsjov tot grote verrassing
van de wereld in met de vereniging van de Bondsrepubliek Duitsland en de Duitse
Democratische Republiek tot een ‘eengemaakt Duitsland’. Gorbatsjov had wel één uitdrukkelijke voorwaarde, namelijk dat de NAVO
zich nadien niet verder naar het oosten zou uitbreiden [2]. De VS én de
NAVO stemden toen expliciet in met Gorbatjsovs voorwaarde, bij monde van zowel
VS-buitenlandminister Baker (op 9 februari 1990 in Moskou) als de Duitse
buitenlandminister Genscher (op 31 januari 1990 in Tutzing en op 10 februari
1990 in een gesprek met de Russische minister van buitenlandse zaken
Sjevardnadze). NAVO-secretaris-generaal Manfred Wörner herhaalde deze belofte
nogmaals op 17 mei 1990 in Bremen. Gorbatsjov trok vervolgens 340 000
Sovjetsoldaten terug uit de DDR. De weg naar een vreedzame hereniging van
Duitsland lag open.
 |
| Figuur 1 – NAVO-uitbreiding naar het oosten sinds 1990. Bron: https://www.sott.net/article/307664-Moscow-NATOs-most-recent-moves-towards-expansion-can-only-lead-to-retaliatory-measures-from-Russia |
Op de kaart (figuur 1) is de NAVO-uitbreiding vanaf 1999 te zien (sinds
2017 moeten we ook Montenegro zwart inkleuren). Hadden de VS en de NAVO woord
gehouden, dan zou de linkse kaart vandaag nog altijd gelden. Vanuit Russisch
perspectief betekent dit veel meer dan alleen maar geschonden vertrouwen in de
westerse ‘partners’: de NAVO-uitbreiding
naar het oosten is ronduit een bedreiging voor de nationale veiligheid van
Rusland. Wie dat niet wil inzien, moet zich maar eens voorstellen hoe de VS
zou reageren als China een militair “defensie”-bondgenootschap [3] met Mexico,
Cuba en Canada zou sluiten en in al die landen permanente militaire bases zou bouwen
en er grootschalige militaire oefeningen zou opzetten.
En nog was de uitbreidingshonger van de NAVO niet te stillen: in april
2008 bepleitte VS-president George W. Bush de NAVO-toetreding van Oekraïne en
Georgië, twee buurlanden van Rusland die vanouds tot de Russische invloedssfeer
behoren. De NAVO bevestigde dit streven in de Verklaring van Boekarest van 2008
[4].
Om het even welk standpunt je in verband met de Oekraïneoorlog inneemt,
je kan het geval-Oekraïne onmogelijk los zien van enerzijds de VS-strategie van
continue NAVO-uitbreiding naar het oosten en anderzijds de Russische reactie
daarop.
De westerse versie:
spontane opstand en burgeroorlog
Hier dus, in het kort, het bij ons alom
bekende ‘westerse’ verhaal van het Oekraïneconflict. [5]
“Eind 2013, na de weigering van de pro-Russische Oekraïense president
Viktor Janoekovytsj om een
associatieverdrag met de EU te ondertekenen, braken in Kiev spontane demonstraties uit tegen de
regering. In februari 2014, schoten leden van
de Berkoetbrigade (speciale politie) op
bevel van de regering tientallen onschuldige demonstranten op en nabij het Maidanplein dood, waarna de situatie
escaleerde. In de chaos die toen ontstond vluchtte president Janoekovytsj naar
Rusland. Vervolgens kwam een westers gezinde en democratisch gelegitimeerde regering aan de macht, onder leiding
van president Porosjenko en premier Jatsenjoek. In de nasleep van deze crisis
bezette en annexeerde Rusland het
Krimschiereiland (februari-maart 2014).
In april 2014 brak in Oost-Oekraïne (meer bepaald in het Donetsbekken,
in de ‘districten’ Donetsk en Loehansk) een burgeroorlog uit tussen pro-Russische
separatisten en Kievgezinde legertroepen. Een van de tragische dieptepunten van
het conflict tot op heden was het neerhalen van vlucht MH17 van Malaysia
Airlines boven Oost-Oekraïne (17 juli 2014), waarbij alle 298 inzittenden
omkwamen. Deze schanddaad was het werk
van de pro-Russische rebellen, zo goed als zeker met Russische medeplichtigheid
(Poetin!). De burgeroorlog in
Oost-Oekraïne woedt vandaag nog steeds en het conflict lijkt muurvast te
zitten.”
Tot zover de Oekraïnecrisis, westerse versie. [6]
Welke rol speelde de VS?
Laten we nu de ‘alternatieve’ verhaallijn over de Oekraïnecrisis en de
‘Euro Maidan’-revolutie van 2013-2014 nader bekijken. In de eerste plaats wil
ik de aandacht vestigen op twee opmerkelijke maar vrijwel onopgemerkte
gebeurtenissen die plaatsvonden vóór de slachtpartij op het Maidanplein van
februari 2014, dus – dat is belangrijk – vóórdat in Kiev bestuurlijke chaos
uitbrak en president Janoekovitsj het land ontvluchtte.
(1) Al in november
2013 voorspelde parlementslid
Oleg Tsarov in het parlement van Kiev de putsch die drie maanden later zou
plaatsvinden. Tsarov beschuldigde de VS en de Amerikaanse ambassadeur in Kiev
ervan, een burgeroorlog in Oekraïne voor te bereiden en een staatsgreep te
beramen. Het is de moeite waard deze opname te bekijken, enerzijds om een idee
te krijgen van de pogingen tot intimidatie van de spreker door een groep ultrarechtse
reactionairen in het parlement; anderzijds, en bovenal, omwille van Tsarovs
voorspelling, die drie maanden nadien correct
bleek.
(2) Zo mogelijk nog
brisanter was een telefoongesprek op 28 januari
2014, dus zowat drie weken vóór de slachtpartij op de Maidan en de val van de
Oekraïense regering, tussen Victoria Nuland, een
hooggeplaatste medewerkster van het US State Department, en de Amerikaanse
ambassadeur in Oekraïne, Geoffrey Pyatt (dat gesprek lekte een week later uit).
Nuland en Pyatt bespraken onder meer, welke oppositieleiders in de nieuwe
regering zouden moeten terechtkomen (merk op dat er op het ogenblik van dat gesprek
van een nieuwe regering in Kiev nog helemaal geen sprake was!). Nuland zei uitdrukkelijk
dat Vitali Klitsjko, een bekend bokser en oppositiefiguur, volgens haar beter geen
lid van de volgende regering zou worden en dat Jatsenjoek (‘Jats’) de juiste
man was om de regering te leiden. Weken later werd Nulands wens werkelijkheid: de
regering viel, Jatsenjoek werd eerste minister. En Klitsjko? Die moest zich
tevreden stellen met de burgemeesterssjerp van Kiev. [7]
O ja, by the way: Jatsenjoek en Porosjenko zijn beiden uitgesproken voorstanders van NAVO-lidmaatschap van Oekraïne.
O ja, by the way: Jatsenjoek en Porosjenko zijn beiden uitgesproken voorstanders van NAVO-lidmaatschap van Oekraïne.
We hebben hier dus te maken met twee bewezen gevallen van voorkennis. De
westerse media namen er nauwelijks kennis van en waarschijnlijk hebt u er dan
ook nooit iets van gehoord (behalve dan de ‘Fuck
the EU’-onnozeliteit).
Daarnaast zijn er minstens vier
andere aanwijzingen dat de Verenigde Staten actief betrokken waren bij de val
van de Oekraïense regering:
(1) Op 15 december
2013, enkele weken na het uitbreken van de volksprotesten op het Maidan-plein,
bezocht de Amerikaanse senator John McCain het kamp van de betogers op de
Maidan en moedigde ze aan om met Oekraïne aansluiting te zoeken bij het westen
(bron). Dit stond
zowat gelijk met een oproep om de (verkozen) regering omver te werpen.
(2) Ook Victoria
Nuland bezocht de betogers en
deelde koekjes en brood uit. (Nogmaals: stel u de reacties in het westen voor
wanneer een zeer hooggeplaatste Russische ambtenaar bij een regimecrisis in
Canada of Mexico onder de betogers brood zou uitdelen, of wanneer een Russische
topsenator de manifestanten zou toespreken en ze niet alleen openlijk zou
steunen tegen de verkozen regering, maar ze bovendien zou oproepen om bij de
BRICS-landen aan te sluiten.)
(3) Op 2 februari
2014, dus enkele weken voor de val van de Oekraïense regering, trad
VS-buitenlandminister John Kerry op de ‘Veiligheidsconferentie’ van München
samen met de oligarch Porosjenko, de bokser Vitali Klitsjko en Jatsenjoek voor
de camera’s, schudde hun de hand en loofde ze uitdrukkelijk.
(4) Nog in februari
2014 verklaarde Victoria
Nuland dat de VS zowat 5 miljard dollar in Oekraïne geïnvesteerd had [8].
20 februari 2014:
massamoord op de Maidan
Ook wat betreft de gebeurtenissen op de fatale dag van 20 februari 2014 moeten
we kanttekeningen plaatsen bij de westerse versie (krantenkopgewijs samengevat:
‘Berkoet-sluipschutters schieten op bevel van Janoekovitsj demonstranten dood’).
Voor deze bewering zijn nooit sluitende bewijzen gevonden, wel integendeel:
(1) Heel wat
getuigen beweren dat scherpschutters op die dag uit verscheidene gebouwen op de
Maidan op zowel politiemensen als
demonstranten schoten. Dat blijkt onder meer uit een (alweer, uitgelekt) telefoongesprek tussen de toenmalige
Estse minister van buitenlandse zaken Urmas Paet en Catherine Ashton. Paet
beroept zich op zijn gesprekken met een Oekraïense dokter (‘een zekere Olga’)
die op de Maidan medische hulp had geboden aan slachtoffers van de
schietpartij. Paet vertelt aan Ashton dat de schutters zich naar alle
waarschijnlijkheid in gebouwen bevonden die
door de Maidanbeweging bezet waren [9].
(2) Als u hierboven
de link van het Paet-Ashton gesprek aanklikt, hoort u niet alleen het gesprek
tussen Paet en Ashton, u ziet ook (op
29’50”) hoe een zittende politieagent door een kogel getroffen wordt, hoogstwaarschijnlijk
afgevuurd door één van de sluipschutters.
(3) In een uitgebreid
onderzoek van september 2015 komt de politicoloog Ivan Katchanovski van de
Universiteit van Ottawa op basis van beeldmateriaal en tientallen
getuigenverklaringen tot de conclusie dat de ‘Maidanslachting’ een valsevlagoperatie
was en dat de schutters tot ultrarechtse organisaties zoals de Rechtse Sector en Svoboda behoorden.
(4) Ook de Duitse
ARD-journalist Stephan Stuchlik kwam (op basis van eigen onderzoek en
gesprekken met getuigen en Oekraïense onderzoekers) tot de conclusie dat de
Berkoet-eenheden onmogelijk al deze moorden konden gepleegd hebben [10].
Ondanks al deze aanwijzingen van het tegendeel werden in het westen
president Janoekovytsj en zijn politie-eenheid Berkoet meteen en zonder
bewijzen voor de meer dan 40 Maidanmoorden verantwoordelijk gesteld.
Regime
change
Op basis van de beschikbare historische documenten besluit Daniele Ganser
in Illegale Kriege dat de
gebeurtenissen in Oekraïne een door het westen gesponsorde staatsgreep waren.
Ganser staat met zijn coup-stelling niet alleen: ook de ex-CIA-officier Ray McGovern, de voormalige
Amerikaanse vice-minister van financiën Paul Craig Roberts en de al
genoemde Oekraïens-Canadese politicoloog Ivan
Katchanovski (die maar liefst een 70-tal getuigen aanhaalt!) [11] kwamen tot het
besluit dat de Verenigde Staten actief meewerkten bij de Oekraïnecrisis. In
Duitsland verklaarde
grondwetspecialist Prof. Karl Albrecht Schachtschneider (mijn vertaling): “Er
is weinig twijfel dat het westen ‘op subversieve wijze’, zoals dat in het
volkenrecht heet, tussenbeide kwam, om een gepaste regering te verkrijgen, die
bereid is de Oekraïne in de EU en ooit in de NAVO binnen te leiden”. Ook
Vladimir Poetin gaf te kennen (in Corriere
della Sera van 6 juni 2015) dat de Maidancrisis bewust uitgelokt werd en
dat de westerse mediaberichtgeving volkomen onaanvaardbaar was.
Herovering van de Krim
De Russische militaire bezetting van de Krim en de daarop volgende inlijving
van het schiereiland bij Rusland zijn voor heel wat westerlingen hét bewijs dat
Vladimir Poetin een gevaarlijke agressor is, die geduldig zijn kans afwacht om
buurlanden aan te vallen. Het minste dat we kunnen zeggen is dat ook bij de
berichtgeving en de duiding over de Krimcrisis het historisch perspectief bijna
volkomen buiten beschouwing bleef.
Drie historische feiten die in de mediaberichtgeving over de Krim
onderbelicht bleven, zijn van groot belang voor een goed begrip van de
‘Krimcrisis’ van 2014.
Ten eerste behoort De Krim pas sinds 1954 tot Oekraïne:
in dat jaar schonk Nikita Chroesjtsjov, partijleider van de Communistische
Partij van de Sovjet-Unie en zelf Oekraïner van geboorte, het schiereiland bij
wijze van ‘vriendschapsgebaar’ aan de Sovjetrepubliek Oekraïne. Dat de Krimbevolking
voor het overgrote deel uit Russen en Tataren bestond, speelde daarbij geen
enkele rol (wat de bevolking van politieke maatregelen dacht, speelde in de
Sovjet-Unie nooit een rol).
Ten tweede. Weinigen weten vandaag nog dat op 20 januari 1991, toen de
Sovjet-Unie op uiteenvallen stond, een grote meerderheid van de Krimbewoners (94
%, met een opkomst van 81,5 %) zich bij referendum uitsprak voor de
stichting van een autonome Krimrepubliek
binnen de (romp‑)Sovjet-Unie, met andere woorden: voor afscheiding (secessie) van Oekraïne. Met dat referendum werd toen
geen rekening gehouden: de Opperste Sovjet van de Socialistische
Sovjetrepubliek Oekraïne besliste bij het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in december
1991 dat de Krim onderdeel bleef (of liever: werd) van de nieuwe onafhankelijke
staat Oekraïne.
Een derde belangrijk gegeven: op het Krim-schiereiland heeft de
Russische Zwarte Zeevloot zijn
thuisbasis. In 2010 sloten Rusland en Oekraïne na
vele jaren van diplomatieke wrijving een verdrag waardoor de Russische
militaire bases op de Krim tot 2042 (vervolgens met vijf jaar verlengbaar)
konden blijven bestaan. De Zwarte Zeevloot telt bijna 400 schepen en
25 000 manschappen (zie figuur 2) en is al sinds de achttiende
eeuw van cruciale betekenis voor de Russische strijdmachten.
 |
| Figuur 2. De Russische Zwarte Zeevloot. Bron: http://unitedtruthseekers.com/profiles/blogs/ukraine-crisis-in-maps |
Tot daar de historische feiten. Over naar 2014.
Naar eigen zeggen vaardigde Vladimir Poetin het bevel om de Krim
militair te bezetten uit op 23 februari 2014, toen duidelijk was dat in Kiev
een pro-Amerikaanse en anti-Russische regering aan de macht was gekomen. Niet
lang nadat de Krim militair door Russische soldaten werd bezet, vond (onder
Russische auspiciën) een referendum plaats waarin 97 % van de opgekomen
Krimbewoners zich voor aansluiting bij Rusland uitsprak [12]. Vanuit Russisch
standpunt is dan ook geen sprake van een annexatie, wel van secessie, gevolgd door toetreding van de
Krim tot de Russische Federatie.
Ook Daniele Ganser is van oordeel dat het om een geval van secessie
gaat. Hij beroept zich daarvoor onder meer op specialisten zoals de Duitse
jurist Reinhard Merkel en de al genoemde prof. Karl Albrecht Schachtschneider.
Ganser verwijst ook naar het precedent van Kosovo, dat zich in 2008 met de
steun van de VS en de NAVO (en ondanks uitdrukkelijk protest vanwege Rusland)
van Servië afscheurde. Met welke argumenten zou het Westen zich nu tegen
secessie van de Krim kunnen verzetten? [13]
Burgeroorlog of
internationaal conflict?
“Na de putsch in Kiev en de secessie van de Krim verviel de Oekraïne in
een burgeroorlog”, aldus Daniele Ganser. Dat gebeurde nadat de nieuwe eerste
minister, Arsenij Jatsenjoek, het hele land onder controle van de nieuwe
regering trachtte te brengen. Twee districten in het oosten, Donetsk en
Lugansk, verklaarden dat ze de nieuwe regering in Kiev niet zouden erkennen,
omdat die op illegale wijze aan de macht kwam. Op 15 april 2014 viel het
Oekraïense leger de beide districten aan. Enkele dagen voordien was de
directeur van de CIA, John Brennan, onder een valse
naam naar Kiev gevlogen, “vermoedelijk om de putschregering over de
‘anti-terreur’-operatie te adviseren”, aldus Daniele Ganser (p. 269).
En vlucht MH17? In de woorden van Tom Zwitser: “De Telegraaf kopte direct dat Poetin het gedaan had. Tot op vandaag
is daar geen bewijs voor. (…) Het officiële onderzoeksteam bestaat uit zes
landen, waarbij wél Oekraïne is betrokken en niet Rusland. Het vliegtuig is
echter boven Oekraïne neergeschoten en dat land zou in ieder fatsoenlijk
onderzoek van meet af aan als een van de hoofdverdachten moeten zijn aangewezen
in plaats van als inquisiteur. Daarnaast heeft Oekraïne een vetorecht op de
publicatie van het rapport, waardoor een situatie is ontstaan waarin dat land
hoe dan ook niet als verdachte kan worden aangemerkt, maar wel anderen kan
beschuldigen. Waartoe dient zo’n vetorecht anders dan om ongewenste feiten uit
de publiciteit te houden? Wie rechtvaardigheid wil, zou bij zo’n onderzoek al
vooraf een veto op een vetorecht moeten instellen. Zo’n gang van zaken is een
hilarisch voorbeeld van een geopolitieke false
flag-operatie.” En: “Het enige land dat al zijn radargegevens heeft
overhandigd aan de Nederlandse Veiligheidsraad, was Rusland. Oekraïne en de VS
weigerden dat. Maar niets van de Russische data is opgenomen door de
Onderzoeksraad en het Joint Invesgation Team. Zogenaamd omdat die data
onleesbaar waren. De Russen hebben hun eigen radarsysteem met een eigen
dataformat. En ruwe data zijn ruwe data.” [14]
Op basis van het beschikbare feitenmateriaal
besluit Daniele Ganser dat (1) het conflict in Oekraïne geen (of niet
uitsluitend een) burgeroorlog is, maar een internationaal
conflict [15] en dat (2) zowel de VS als Rusland in
de Oekraïneoorlog het volkenrecht overtrad: de VS door een putsch in Oekraïne
te plannen; Rusland door de Krim te bezetten. [16]
Waarheden versus feiten
Dit stuk gaat over het rauwe machtsspel van de internationale politiek. Dat is wat het is. Wij burgers hebben er geen vat op: we staan aan de zijlijn en kijken toe.
Dit stuk gaat echter ook over mediaberichtgeving. Naar dát spel hoeven
we in het internettijdperk niet langer vanaf één plek aan de zijlijn te kijken,
met enkel een commentatorstem voor uitleg en duiding. Vandaag kan ieder van ons
het speelveld betreden en meespelen. Wie liever gewoon toekijkt, kan rond het hele
veld lopen, boeiende spelmomenten uit alle mogelijke camerastandpunten herbekijken,
op deelaspecten inzoomen, het spektakel met andere supporters bespreken. Maken
we van die (historisch ongeziene) vrijheid van nieuwsgaring wel voldoende gebruik?
“Feiten en waarheden onderscheiden zich van elkaar als tijd en ruimte”,
schreef Oswald Spengler in zijn Ondergang
van het Avondland. En ook: “Wat is waarheid? Voor de massa datgene wat men
steeds weer leest en hoort.” Ik nodig de lezer uit beide aforismen in een denkbeeldige
mengkom te gooien en ze goed door elkaar te klutsen. Voeg als bindmiddel deze zinsnede
van Erich Fromm toe: “Zelfs wanneer ons wereldbeeld fout is, vervult het zijn
psychologische functie.” Eet smakelijk. En vooral: laat rustig bezinken.
Achtergrondmateriaal
Over de Oekraïnecrisis werden enkele opmerkelijke documentaires gemaakt,
waarin onder meer te zien is hoe extreem gewelddadig sommige groepen betogers tegen
de politie tekeergingen. Om daarvan een indruk te krijgen volstaan de eerste 10
minuten van Roses have
Thorns. Euromaidan & Crimea, een zesdelige, zeer volledige documentaire van
Watchdog Media Group (alle delen zijn hier te bekijken).
Ook aanbevolen: Ukrainian Agony, een
documentaire van Mark Bartalmai. Ten slotte is er ‘Les masques de la
révolution’ (hier met Engelse
ondertiteling) van Paul Moreira. Deze documentaire werd in februari 2016 (dus
twee jaar na de feiten) door de Franse televisie uitgezonden, ondanks het
aandringen van de Oekraïense regering om de film niet te tonen.
“An der Wirklichkeit
der Geschichte scheitert jede Ideologie.” (O.S.)
Voetnoten
[1] Meer bepaald op het hoofdstuk ‘Der illegale Krieg gegen die Ukraine
2014’, p. 250 tot p. 273 in GANSER, Daniele, ‘Illegale Kriege. Wie die
NATO-Länder die UNO sabotieren. Eine Chronik von Kuba bis Syrien’, orell füssli
Verlag, 2016. Daniele Ganser doceert geschiedenis en ‘Friedensforschung’ (letterlijk:
‘vredesonderzoek’) aan de Universiteit van Bazel. Het boek Illegale Kriege is intussen (na nauwelijks een jaar) al aan zijn
vijfde editie toe. Wie Ganser graag aan het werk ziet, kan bijvoorbeeld hier terecht (naast
deze Engelse lezing zijn op Youtube talrijke lezingen van en interviews met
Ganser in het Duits te bekijken; in Zwitserland en Duitsland trekt Ganser
steeds weer volle zalen).
[2] Voor de VS was de Duitse hereniging enkel bespreekbaar als het eengemaakte
Duitsland een NAVO-land zou zijn. Van een neutraal Duitsland, waarvan sommigen
luidop droomden, kon voor de Amerikanen geen sprake zijn.
[3] De NAVO, die zichzelf tot vandaag een ‘defensief’ bondgenootschap
noemt, is sinds de bombardementen op Joegoslavië (1999), Afghanistan (2001),
Irak (2003), Libië (2011) en Syrië (tot vandaag) de facto een aanvalsbondgenootschap, want geen van
die landen viel ooit een NAVO-land aan. Dat geen enkele politicus of journalist
in het westen dat luidop zegt, verandert daar niets aan; het illustreert alleen
het overweldigende eenheidsdenken in de media en de omerta die hieromtrent in
de politiek heerst.
[4] Vier maanden na deze NAVO-top viel Georgië Zuid-Ossetië binnen,
waarna Rusland op zijn beurt Georgië aanviel. De toenmalige Georgische
president Saakasjvili, die deze oorlog uitlokte (en verloor), verhuisde later
naar Oekraïne, waar hij zich tot een fervent aanhanger van de ‘Euro
Maidan’-beweging ontpopte. Na de Maidanrevolutie werd hij door president
Porosjenko tot gouverneur van de provincie Odessa benoemd. Vandaag is
Saakasjvili stateloos: hij verloor zijn Georgische nationaliteit nadat hij de Oekraïense
had aangenomen en die laatste nam Porosjenko in juli 2017 weer af. Saakasjvili
wordt in zowel Georgië als Oekraïne door het gerecht gezocht.
[5] De aanhalingstekens heb ik bewust toegevoegd.
[6] De cursief gedrukte woorden zijn de in het westen geldende fundamentele
‘waarheden’ van het conflict: ze worden in de media steeds weer herhaald en vormen
als het ware de dragende narratieve structuur van het ‘westerse’ verhaal, hoewel er vaak geen enkel bewijs voor bestaat.
[7] De westerse media onthielden van het Nuland-Pyatt-gesprek vooral de
‘Fuck the EU!’-uitroep van Nuland en zagen (welwillend?) over het hoofd dat dit
uitgelekte telefoontje een direct bewijs
leverde van samenzwering door de VS tegen de democratisch verkozen regering van
Oekraïne.
[8] Tom Zwitser schrijft daarover: “Dat geld ging niet naar wegen, werkgelegenheid
en corruptiebestrijding. Dat geld ging naar het creëren van een westers klimaat
onder de Oekraïense politieke klasse, d.w.z. de oligarchie. Het Westen kocht
daar politici, journalisten en revolutionaire ‘grondtroepen’ (lees: bendes) die
tezamen een leger van VS-vriendelijke oppositie vormden om de eeuwenoude banden
met Rusland teniet te doen.” (Tom Zwitser, Permafrost, De Blauwe Tijger,
Groningen, 2017, p. 45)]
[9] Onder meer The Guardian berichtte over
dit gesprek. Opvallend is dat ook in dit Guardianbericht nauwelijks aandacht
geschonken wordt aan de mogelijke consequenties van het Paet-Nuland-gesprek.
[10] Bronnen (volgens Ganser): Telepolis-uitzending ‘Blutbad am Maidan’
(ARD) van 12 april 2014 en het ARD-programma ‘Monitor’ van 10 april 2014.
[11] Citaat uit het résumé van de academische studie ‘The ‘Snipers’
Massacre’ on the Maidan in Ukraine’ van Katchanovski: “This academic
investigation concludes that the massacre was a false flag operation, which was
rationally planned and carried out with a goal of the overthrow of the
government and seizure of power. It found various evidence of the involvement
of an alliance of the far right organizations, specifically the Right Sector
and Svoboda, and oligarchic parties, such as Fatherland. Concealed shooters and
spotters were located in at least 20 Maidan-controlled buildings or areas. The
various evidence that the protesters were killed from these locations include some 70 testimonies, primarily
by Maidan protesters, several videos of “snipers” targeting protesters from
these buildings, comparisons of positions of the specific protesters at the
time of their killing and their entry wounds, and bullet impact signs. The
study uncovered various videos and photos of armed Maidan “snipers” and
spotters in many of these buildings.” [mijn nadruk, gvh]
[12] De door Rusland verkondigde resultaten van het Krimreferendum van 2014
(bijna 97 % voor bij een opkomst van 83 %) verschilden nauwelijks van
die van 1991.
[13] Poetin in 2014: "In a situation absolutely the same as the one
in Crimea they [the West] recognized Kosovo’s secession from Serbia as
legitimate, arguing that no permission from a country’s central authority for a
unilateral declaration of independence is necessary” (bron). Jammer genoeg is de berichtgeving in de traditionele
westerse media in hoge mate ahistorisch en wordt aan zulke historische parallellen
nauwelijks aandacht besteed.
[14] Tom Zwitser, Permafrost, p. 60-61 en p. 240 en
bronvermeldingen op p. 478 (noot 539) .
[15] Rusland heeft sinds het uitbreken van het Oekraïneconflict in 2014
meer dan een miljoen Oekraïense vluchtelingen opgevangen. Zie heel wat online bronnen,
onder meer The Christian
Science Monitor, 1 december 2015; zie ook Tom Zwitser, Permafrost, p. 45.
[16] Ook de Duitse rechtsspecialist Dieter Deiseroth deelt deze mening, zoals
blijkt uit dit opmerkelijke interview.
Naschrift, 29 november 2017
Op 16 november 2017 zond het Italiaanse Canale 5 'The Hidden Truth About Ukraine' uit, waarin drie Georgische scherpschutters getuigen dat ze tijdens de 'Maidan-revolutie' op bevel (van Georgische en Amerikaanse zijde) zowel Oekraïense betogers als politieagenten doodschoten (op één dag vielen er 80 doden).
Klik op de link om de documentaire (met Engelse ondertitels) te bekijken. Het eerste deel (11 minuten) volstaat eigenlijk al.
Dit wijst er (nog maar eens) op dat de hele Euromaidan een door het westen georganiseerde coup was. Het toont ook (nog maar eens) aan dat ook onze media actieve (zelf)censuur beoefenen, in dit geval dus over de Oekraïne. De waarheid over 'Euromaidan' ligt immers voor het grijpen: élke krant, elke radio- of tv-nieuwsdient kan de bronnen over wat er werkelijk in Kiev gebeurde probleemloos terugvinden en onderzoeken. De oplagen en de kijkcijfers van het betrokken medium zullen er wel bij varen. Toch gebeurt het niet. Waarom niet?
