De gedrogeerde kleuters en schoolkinderen van 2016

“Zelfs kleuters slikken steeds meer antipsychotica”, kopt De Standaard vandaag. Belgische kleuters nemen dagelijks bijna 20 000 dosissen antipsychotica in en goed 14 000 dosissen antidepressiva. Het gebruik van Rilatine bij jongeren is globaal gezien bijna verdubbeld sinds 2006. Hoe kan die drogeerspiraal doorbroken worden? Geïnspireerd door de Duitse publicist en denker Harald Welzer (‘Zelf denken’), ging ik bij de toekomst te rade. Een oefening in ‘voorwaarts herinneren’.

Fragment uit "Sociale geschiedenis van België in de 21ste eeuw", uitgegeven in Gent in het jaar 2260.

“In 2015 werden jonge kinderen bij aanhoudende tekenen van opstandigheid tegenover hun omgeving systematisch ziek verklaard. Dit kwam vooral in het rigide schoolsysteem vaak voor, waaraan alle kinderen verondersteld werden zich aan te passen. De meest voorkomende diagnoses waren autisme (sinds de 22e eeuw enkel nog onder pedagogen gekend, onder de naam 'polaire begaafdheid') en adhd (deze term bestrijkt vandaag zowat het hele spectrum van 'ondernemingslust' tot 'revolutionair talent').

Vooral voor de behandeling van adhd schreven artsen op grote schaal psychofarmaca voor, waarvan de meeste (bv. de sinds 2080 wereldwijd verboden hard drug Rilatine) een sterk verslavende werking hadden. Heel wat kinderen bleven hun leven lang afhankelijk van deze medicatie, omdat de afkickverschijnselen vaak precies de gedragingen opriepen die bekend stonden als symptomen van de ziekte. Daarom dacht men – ten onrechte, zoals we nu weten – dat de drug het 'ziektebeeld' inderdaad werkzaam onderdrukte.

Na de invoering van de Kindvriendelijke School (1) in 2035 zakte het aandeel van de jongeren die op regelmatige basis psychofarmaca namen spectaculair, van naar schatting 4 à 7 % in 2015 tot 0,3 % in 2050.

Pas in 2055 kon het burgerinitiatief 'Het recht, jezelf te zijn' met een referendum het gebruik van psychofarmaca door jongeren wettelijk sterk inperken. Ondanks een ongeziene barnumcampagne van de overheid in nauwe samenwerking met de farmaceutische industrie (2) stemde 73 % van de Belgische kiezers voor een verbod op psychofarmaca op doktersvoorschrift. Sindsdien mogen alleen psychiaters psychofarmaca voor jongeren voorschrijven. Rond 2070 was het gebruik gezakt tot minder dan 0,1 % van de minderjarige bevolking.

Vandaag schrijven de meeste sociologen de zogenaamde 'Grote Maatschappelijke Verlamming' van de eerste helft van de 21e eeuw toe aan het ontbreken van een generatiekloof, als rechtstreeks gevolg van de algemeen aanvaarde praktijk om jongeren met revolutionair talent op grote schaal te drogeren.”

Voetnoten

(1) In 2091 omgedoopt tot Flexibele School; vandaag is de term in vergetelheid geraakt.

(2) De farmabedrijven droegen naar schatting 800 miljoen euro - zo'n 200 000 goudcent - bij aan de overheidscampagne.

Achtergrond 

België krijgt één ADHD-expert per provincie (De Standaard Online, 26-11-2015)

Zelfs kleuters slikken steeds meer antipsychotica (De Standaard Online, 27-12-2016)

Vijftien jaar na 11 september 2001

 De aanslagen van 11 september vonden precies vijftien jaar geleden plaats. Verscheidene gebeurtenissen van die dag blijven voor mij ook nu nog onopgeloste raadsels. Ik beperk me tot vijf van die raadsels, die toevallig met natuurkunde te maken hebben. 

(1)    Twee gebouwen van zowat 400 meter hoogte stortten in 10 seconden volledig in. Dat is dus ongeveer met vrije valsnelheid. Met andere woorden: als iemand op het moment van de instorting een steen van het dak had laten vallen, was die steen gelijktijdig met het plafond op de grond gedonderd. Met nog andere woorden: de vallende brokstukken van de Twin Towers kwamen onderweg alleen lucht tegen. Voor mij valt dit niet te rijmen met de officieel gehuldigde “pannenkoekentheorie” (de bovenste verdiepingen deden de lager gelegen delen van het gebouw instorten), want in dat geval had de instorting veel langer moeten duren: de lager liggende verdiepingen hadden minstens eventjes weerstand moeten bieden (de gebouwen hadden 88 en 94 bovengrondse verdiepingen).

(2)    Beide gebouwen van 400 meter hoogte stortten verticaal in, zonder om te kantelen. Nu kennen we in de natuurkunde zoiets als ‘de weg van de minste weerstand’: elk vallend voorwerp kiest die weg, zoals iedereen weet. Daarom gaat een tikbal niet door de grond heen; hij botst omhoog. Maar het vallend puin van de WTC-torens koos blijkbaar een weg van heel veel weerstand: niet naar opzij (lucht!), maar recht naar het voetstuk van de toren (400 meter steen, staal en beton!). Om dat bij andere gebouwen te bewerkstelligen, moeten vooraf op goed gekozen plaatsen explosieven aangebracht worden. Maar in de WTC-torens waren volgens het onderzoeksrapport geen explosieven aanwezig. Een raadsel.

(3)    Op honderd meter afstand van WTC 1 en WTC 2 (de Twin Towers) stortte enkele uren later (rond 17.20 uur ’s avonds) een derde wolkenkrabber verticaal in. Deze toren, WTC 7 (of Salomon Brothers Building), was ‘maar’ 226 meter hoog (ter vergelijking: de Zuidertoren in Brussel is 150 meter hoog). De instorting duurde zo’n 6 seconden, dus opnieuw vrije valversnelling & steen, staal en beton, in plaats van lucht. Het blijft een raadsel voor mij hoe dat gebouw, dat op zowat 100 meter van de Twin Towers stond, volledig vernield kon worden door een eenvoudige brand (veroorzaakt door brokstukken van de Twin Towers). In elk geval is dat uniek in de geschiedenis.

(4)    Nog raadselachtiger in verband met WTC7 is het volgende: de BBC maakte zoals elke nieuwszender melding van de instorting van WTC7. Alleen deed de BBC dat… 23 minuten vóórdat het gebouw werkelijk instortte. BBC-reporter Jane Stanley sprak voor de camera over de instorting van WTC7, terwijl het gebouw achter haar nog stond te branden (een studio-opname, beweren sommigen, maar het tijdstip valt te controleren op archive.org, het Internetarchief van de American Library of Congress). Jammer genoeg heeft de BBC de originele opnamen van 11 september, zowat de belangrijkste dag in de geschiedenis van de moderne nieuwsgaring,  – oeps – verloren.
Het blijft een raadsel voor me hoe de BBC een nieuwsfeit kon brengen voordat het plaatsvond. Einstein revisited?

(5)    Het vliegtuig dat in het Pentagon vloog (Flight 77) maakte op 8 kilometer afstand van het meest beveiligde gebouw van de wereld tegen hoge snelheid een bocht van 330°, vloog vervolgens in dalende lijn naar het Pentagongebouw. Na die onwaarschijnlijke bocht vloog het toestel minstens 33 seconden lang op het Pentagon toe (het had een eindsnelheid van 852 km/h – wat een hels lawaai moet geweest zijn op zo’n lage hoogte). Dit hele gebeuren  werd gefilmd door welgeteld één camera, die alleen de laatste fractie van een seconde voor de impact van het toestel vastlegde (er zijn 5 frames vrijgegeven, waarop nauwelijks iets te zien valt). Geen enkele veiligheidscamera, geen enkele toerist filmde de crash. Er zijn geen foto’s bekend waarop te zien is hoe het vliegtuig het Pentagon nadert. Let wel, we spreken over 2001, niet over 1901.

Zoals gezegd: 11 september blijft een raadselachtige dag voor me. Maar het allergrootste raadsel is dat je, als je zulke vragen opwerpt, voor een halve idioot gehouden wordt. Het gesprek stokt, er valt een ongemakkelijk zwijgen, oogcontact wordt gemeden. Voorzichtig snijdt iemand een ander onderwerp aan.

Ik hoop, waarde lezer, dat u gemerkt hebt dat in dit stukje geen sprake is van complotten. Kom er dus zelf ook niet mee aandraven, hé.

Hoe media soms leugens verspreiden die het pad helpen effenen voor oorlog

In Killing Hope van Willam Blum las ik een voorbeeld van hoe in de aanloop naar de Vietnamoorlog leugens en propaganda hun weg vonden naar de internationale media. 

We schrijven 1954, aan de vooravond van de Conferentie van Genève, die Vietnam uiteindelijk in twee zones zou verdelen. De VS zag Noord-Vietnam als communistisch en bijgevolg als een bedreiging voor de hele regio en aasde op een oorlog. China werd beschuldigd van steun aan de Noord-Vietnamese Viet Minh. Blum beschrijft* hoe de CIA een vals nieuwsbericht in de media bracht:

“As the Geneva conference approached, a CIA propaganda team in Singapore began to disseminate fabricated news items to advance the idea that “the Chinese were giving full armed support to the Viet-Minh” and to “identify” the Viet-Minh “with the world Communist movement”. The CIA believed that such stories would strengthen the non-Communist side at the Geneva talks.

Joseph Burkholder Smith was a CIA officer in Singapore. His “press asset” was one Li Huan Li, an experienced local journalist. It is instructive to note the method employed in the creation and dissemination of one such news report about the Chinese. After Smith and Li had made up their story, Li attended the regular press conference held by the British High Commissioner in Singapore, Malcolm MacDonald. At the conference, Li mentioned the report and asked the Commissioner if he had any comment. As expected, MacDonald had nothing to say about it one way or the other. The result was the following news item:

MORE CHINESE SUPPLIES AND TROOPS SPOTTED EN ROUTE TO HAIPHONG. At the press conference of the British High Commissioner for Southeast Asia today, reports of the sightings of Chinese naval vessels and supply ships in the Tonkin Gulf en route from Hainan to Haiphong were again mentioned.

According to these reports, the most recent of many similar sightings occurred one week ago when a convoy of then ships were spotted. Among them were two armed Chinse naval vessels indicating that the convoy consisted of troops as well as arms and supplies.

High Commissioner Malcolm MacDonald would not elaborate further about these reports.

The story was put onto a wire service in the morning, and by the evening had gone around the world (…).”

Deze gebeurtenissen liggen meer dan zestig jaar achter ons, maar lijken me uiterst relevant voor de huidige situatie in de wereld. Blums boek als geheel is in dat verband trouwens een ‘historische eyeopener’ van formaat. 

 (*) Bron: William Blum, Killing Hope, US Military and CIA Interventions since World War II, Updated Edition, ZED Books, London, 2014, p. 124-125.)

Wie vormt de grootste bedreiging voor de wereldvrede: de Navo of Rusland?

De uitbreiding van de NAVO gaat gestaag voort. Want vergeet het nooit, waarde krantenlezers en teeveenieuwskijkers: de Rus dreigt het vreedzame westen te verslinden en dus moeten Wij, de Goeden, de boze beer in zijn hol terugdrijven en hem met wapentuig en wolfsklemmen zien koest te houden.

MUTATIS MUTANDIS – EEN GEDACHTE-EXPERIMENT

Stel je eens voor – gewoon, als gedachte-experiment – dat Rusland in 1993 een nieuw "defensief" bondgenootschap à la NAVO in het leven had geroepen (een opvolger van het Warschau-Pact dus)  en dat achtereenvolgens Finland, Zweden, Marokko, Moldavië en Algerije waren toegetreden. Beeld je in dat Rusland in enkele van deze landen inmiddels permanente luchtmachtbases heeft gebouwd.

Ook in Zuid-Amerika groeide de voorbije jaren een enge economische, politieke en militaire samenwerking tussen Rusland en de Mercosur-landen. In Argentinië, Brazilië en andere Zuid-Amerikaanse landen bouwde Rusland militaire bases, waar zelfs atoomwapens geplaatst werden ("tegen de toenemende VS-dreiging", aldus Poetin). Samen met de nationale legers van de Zuid-Amerikaanse lidstaten hield Rusland de voorbije jaren geregeld militaire oefeningen, waarbij een aanval door de VS gesimuleerd werd. “Dit zijn zuiver defensieve oefeningen”, verzekert Poetin telkens weer. “We streven naar vrede en een constructieve dialoog met de VS en de NAVO-landen, maar we willen wel voorbereid zijn op een eventuele verrassingsaanval.”

In de mainstream media van alle Russisch gezinde landen wordt de (militair en economisch volledig door Rusland gedomineerde) verdedigingsalliantie stelselmatig afgeschilderd als de behoeder van vrede en als de enige garantie tegen de militaire dreiging vanwege de Verenigde Staten, de "Amerikaanse wolf", die niet te vertrouwen valt en die “al decennia lang grote delen van Europa en de wereld militair bezet houdt”.

Rond 2000 gaf ook Mexico te kennen dat het tot het Russisch defensiebondgenootschap wou toetreden. De VS protesteerden met klem en lieten verstaan dat ze in geen enkel buurland de stationering van Russische troepen zouden aanvaarden (president William (‘Bill’) Clinton verwees in dit verband zelfs naar de garanties die Rusland dienaangaande in 1989 gegeven had).

Poetin gooide het dan maar over een andere boeg: hij overtuigde de bevriende Mercosur-landen om toetredingsgesprekken met Mexico aan te vatten. Tegen de toetreding van Mexico tot een economische unie konden de VS toch geen bezwaar maken! Maar kort voor de totstandkoming van een associatieverdrag met Mercosur (laten we zeggen: in februari 2017) weigerden president Nieto en het Mexicaanse parlement tot ieders verrassing de ondertekening van dat associatieverdrag. De Mercosur-staatshoofden beschuldigden daarop president Hillary (‘Hell’) Clinton dat ze in het geheim druk had uitgeoefend op de Mexicaanse politici: een ontoelaatbare inmenging in de soevereiniteit van een buurland dat enkel naar economische groei streefde.

In Mexico-City betoogden honderdduizenden pro-Russische Mexicanen vreedzaam tegen het regime van president Nieto en voor een onafhankelijker koers tegenover de VS. De demonstranten bouwden tentenkampen op de Plaza de la Constitucion (beter bekend als het Zócalo-plein). De Russische ambassadeur bezocht het plein en deelde voor de camera’s bloemen uit aan de betogers, terwijl hij hun vrijheidsstreven loofde. Deze beelden gingen zonder commentaar de wereld rond.

Enkele dagen later barstte de hel los. Plotseling werden zowel betogers als politieagenten door onbekenden onder vuur genomen. Er vielen doden (later zou blijken dat de schoten gelost werden door op de daken verschanste scherpschutters). Chaos brak uit. Enkele honderden VS-sympathisanten werden door gewapende en geüniformeerde maoïstische (jawel) milities opgejaagd door de straten van Mexico-City. In paniek zochten ze hun toevlucht in het Operagebouw, dat vervolgens door de maoïsten in brand werd gestoken. Een tiental mensen kwam om. Als gevolg van deze gebeurtenissen vluchtte de Mexicaanse President Nieto halsoverkop naar de VS.

De ‘Zócalo-Revolutie’ was een feit. In het Ruslandkamp wordt ze tot vandaag alom gevierd als een spontane en democratische burgerrevolutie. De in allerijl uitgeschreven presidentsverkiezingen werden overtuigend gewonnen door Pedro Porojenon, waarvan iedereen weet (maar geen enkele krant schrijft) dat hij een marionet van Rusland is. Meteen na zijn ambtsaanvaarding ondertekende Porojenon het  associatieverdrag met Mercosur. Daarop beval president H. Clinton een militaire inval in de Mexicaanse deelstaten Neder-Californië en Neder-Californië-Zuid. Na een inderhaast georganiseerd referendum annexeerden de VS het volledige schiereiland, tot voorbij La Paz. De Russische media en de publieke opinie in de Mercosur-landen zagen in deze militaire actie de ultieme bevestiging van het Amerikaans imperialistisch gevaar.

Sindsdien voerde Rusland zijn militaire aanwezigheid in Nicaragua op en stationeerde Poetin troepen in Cuba. 5000 Russische soldaten zullen permanent in deze landen verblijven. Om de vrede te waarborgen. “We zoeken geen confrontatie met de VS. Maar we zullen onzebondgenoten tegen elke bedreiging beschermen”, aldus Poetin.

Einde van dit gedachte-experiment, over naar de realiteit: vandaag, 8 juli 2016, begint een meerdaagse Navo-bijeenkomst in Warschau, met als belangrijkste agendapunt de Russische imperialistische dreiging. 4000 Navo-troepen zullen permanent in Polen en de Baltische staten gestationeerd worden. De Morgen kopt: “Navo versterkt oostflank in Polen en Baltische staten tegen Russische agressie.”