Wie vormt de grootste bedreiging voor de wereldvrede: de Navo of Rusland?

De uitbreiding van de NAVO gaat gestaag voort. Want vergeet het nooit, waarde krantenlezers en teeveenieuwskijkers: de Rus dreigt het vreedzame westen te verslinden en dus moeten Wij, de Goeden, de boze beer in zijn hol terugdrijven en hem met wapentuig en wolfsklemmen zien koest te houden.

MUTATIS MUTANDIS – EEN GEDACHTE-EXPERIMENT

Stel je eens voor – gewoon, als gedachte-experiment – dat Rusland in 1993 een nieuw "defensief" bondgenootschap à la NAVO in het leven had geroepen (een opvolger van het Warschau-Pact dus)  en dat achtereenvolgens Finland, Zweden, Marokko, Moldavië en Algerije waren toegetreden. Beeld je in dat Rusland in enkele van deze landen inmiddels permanente luchtmachtbases heeft gebouwd.

Ook in Zuid-Amerika groeide de voorbije jaren een enge economische, politieke en militaire samenwerking tussen Rusland en de Mercosur-landen. In Argentinië, Brazilië en andere Zuid-Amerikaanse landen bouwde Rusland militaire bases, waar zelfs atoomwapens geplaatst werden ("tegen de toenemende VS-dreiging", aldus Poetin). Samen met de nationale legers van de Zuid-Amerikaanse lidstaten hield Rusland de voorbije jaren geregeld militaire oefeningen, waarbij een aanval door de VS gesimuleerd werd. “Dit zijn zuiver defensieve oefeningen”, verzekert Poetin telkens weer. “We streven naar vrede en een constructieve dialoog met de VS en de NAVO-landen, maar we willen wel voorbereid zijn op een eventuele verrassingsaanval.”

In de mainstream media van alle Russisch gezinde landen wordt de (militair en economisch volledig door Rusland gedomineerde) verdedigingsalliantie stelselmatig afgeschilderd als de behoeder van vrede en als de enige garantie tegen de militaire dreiging vanwege de Verenigde Staten, de "Amerikaanse wolf", die niet te vertrouwen valt en die “al decennia lang grote delen van Europa en de wereld militair bezet houdt”.

Rond 2000 gaf ook Mexico te kennen dat het tot het Russisch defensiebondgenootschap wou toetreden. De VS protesteerden met klem en lieten verstaan dat ze in geen enkel buurland de stationering van Russische troepen zouden aanvaarden (president William (‘Bill’) Clinton verwees in dit verband zelfs naar de garanties die Rusland dienaangaande in 1989 gegeven had).

Poetin gooide het dan maar over een andere boeg: hij overtuigde de bevriende Mercosur-landen om toetredingsgesprekken met Mexico aan te vatten. Tegen de toetreding van Mexico tot een economische unie konden de VS toch geen bezwaar maken! Maar kort voor de totstandkoming van een associatieverdrag met Mercosur (laten we zeggen: in februari 2017) weigerden president Nieto en het Mexicaanse parlement tot ieders verrassing de ondertekening van dat associatieverdrag. De Mercosur-staatshoofden beschuldigden daarop president Hillary (‘Hell’) Clinton dat ze in het geheim druk had uitgeoefend op de Mexicaanse politici: een ontoelaatbare inmenging in de soevereiniteit van een buurland dat enkel naar economische groei streefde.

In Mexico-City betoogden honderdduizenden pro-Russische Mexicanen vreedzaam tegen het regime van president Nieto en voor een onafhankelijker koers tegenover de VS. De demonstranten bouwden tentenkampen op de Plaza de la Constitucion (beter bekend als het Zócalo-plein). De Russische ambassadeur bezocht het plein en deelde voor de camera’s bloemen uit aan de betogers, terwijl hij hun vrijheidsstreven loofde. Deze beelden gingen zonder commentaar de wereld rond.

Enkele dagen later barstte de hel los. Plotseling werden zowel betogers als politieagenten door onbekenden onder vuur genomen. Er vielen doden (later zou blijken dat de schoten gelost werden door op de daken verschanste scherpschutters). Chaos brak uit. Enkele honderden VS-sympathisanten werden door gewapende en geüniformeerde maoïstische (jawel) milities opgejaagd door de straten van Mexico-City. In paniek zochten ze hun toevlucht in het Operagebouw, dat vervolgens door de maoïsten in brand werd gestoken. Een tiental mensen kwam om. Als gevolg van deze gebeurtenissen vluchtte de Mexicaanse President Nieto halsoverkop naar de VS.

De ‘Zócalo-Revolutie’ was een feit. In het Ruslandkamp wordt ze tot vandaag alom gevierd als een spontane en democratische burgerrevolutie. De in allerijl uitgeschreven presidentsverkiezingen werden overtuigend gewonnen door Pedro Porojenon, waarvan iedereen weet (maar geen enkele krant schrijft) dat hij een marionet van Rusland is. Meteen na zijn ambtsaanvaarding ondertekende Porojenon het  associatieverdrag met Mercosur. Daarop beval president H. Clinton een militaire inval in de Mexicaanse deelstaten Neder-Californië en Neder-Californië-Zuid. Na een inderhaast georganiseerd referendum annexeerden de VS het volledige schiereiland, tot voorbij La Paz. De Russische media en de publieke opinie in de Mercosur-landen zagen in deze militaire actie de ultieme bevestiging van het Amerikaans imperialistisch gevaar.

Sindsdien voerde Rusland zijn militaire aanwezigheid in Nicaragua op en stationeerde Poetin troepen in Cuba. 5000 Russische soldaten zullen permanent in deze landen verblijven. Om de vrede te waarborgen. “We zoeken geen confrontatie met de VS. Maar we zullen onzebondgenoten tegen elke bedreiging beschermen”, aldus Poetin.

Einde van dit gedachte-experiment, over naar de realiteit: vandaag, 8 juli 2016, begint een meerdaagse Navo-bijeenkomst in Warschau, met als belangrijkste agendapunt de Russische imperialistische dreiging. 4000 Navo-troepen zullen permanent in Polen en de Baltische staten gestationeerd worden. De Morgen kopt: “Navo versterkt oostflank in Polen en Baltische staten tegen Russische agressie.”