De uitbreiding van de NAVO
gaat gestaag voort. Want vergeet het nooit, waarde krantenlezers en
teeveenieuwskijkers: de Rus dreigt het vreedzame westen te verslinden en dus
moeten Wij, de Goeden, de boze beer in zijn hol terugdrijven en hem met
wapentuig en wolfsklemmen zien koest te houden.
MUTATIS MUTANDIS – EEN
GEDACHTE-EXPERIMENT
Stel je eens voor – gewoon,
als gedachte-experiment – dat Rusland in 1993 een nieuw "defensief"
bondgenootschap à la NAVO in het leven had geroepen (een opvolger van het
Warschau-Pact dus) en dat achtereenvolgens
Finland, Zweden, Marokko, Moldavië en Algerije waren toegetreden. Beeld je in
dat Rusland in enkele van deze landen inmiddels permanente luchtmachtbases heeft
gebouwd.
Ook in Zuid-Amerika groeide de
voorbije jaren een enge economische, politieke en militaire samenwerking tussen
Rusland en de Mercosur-landen. In Argentinië, Brazilië en andere
Zuid-Amerikaanse landen bouwde Rusland militaire bases, waar zelfs atoomwapens
geplaatst werden ("tegen de toenemende VS-dreiging", aldus Poetin). Samen
met de nationale legers van de Zuid-Amerikaanse lidstaten hield Rusland de
voorbije jaren geregeld militaire oefeningen, waarbij een aanval door de VS
gesimuleerd werd. “Dit zijn zuiver defensieve oefeningen”, verzekert Poetin
telkens weer. “We streven naar vrede en een constructieve dialoog met de VS en
de NAVO-landen, maar we willen wel voorbereid zijn op een eventuele
verrassingsaanval.”
In de mainstream media van alle
Russisch gezinde landen wordt de (militair en economisch volledig door Rusland
gedomineerde) verdedigingsalliantie stelselmatig afgeschilderd als de behoeder
van vrede en als de enige garantie tegen de militaire dreiging vanwege de
Verenigde Staten, de "Amerikaanse wolf", die niet te vertrouwen valt
en die “al decennia lang grote delen van Europa en de wereld militair bezet
houdt”.
Rond 2000 gaf ook Mexico te
kennen dat het tot het Russisch defensiebondgenootschap wou toetreden. De VS protesteerden
met klem en lieten verstaan dat ze in geen enkel buurland de stationering van
Russische troepen zouden aanvaarden (president William (‘Bill’) Clinton verwees
in dit verband zelfs naar de garanties die Rusland dienaangaande in 1989
gegeven had).
Poetin gooide het dan maar
over een andere boeg: hij overtuigde de bevriende Mercosur-landen om
toetredingsgesprekken met Mexico aan te vatten. Tegen de toetreding van Mexico
tot een economische unie konden de VS toch geen bezwaar maken! Maar kort voor
de totstandkoming van een associatieverdrag met Mercosur (laten we zeggen: in
februari 2017) weigerden president Nieto en het Mexicaanse parlement tot ieders
verrassing de ondertekening van dat associatieverdrag. De
Mercosur-staatshoofden beschuldigden daarop president Hillary (‘Hell’) Clinton dat
ze in het geheim druk had uitgeoefend op de Mexicaanse politici: een
ontoelaatbare inmenging in de soevereiniteit van een buurland dat enkel naar
economische groei streefde.
In Mexico-City betoogden
honderdduizenden pro-Russische Mexicanen vreedzaam tegen het regime van
president Nieto en voor een onafhankelijker koers tegenover de VS. De demonstranten
bouwden tentenkampen op de Plaza de la Constitucion (beter bekend als het Zócalo-plein).
De Russische ambassadeur bezocht het plein en deelde voor de camera’s bloemen
uit aan de betogers, terwijl hij hun vrijheidsstreven loofde. Deze beelden
gingen zonder commentaar de wereld rond.
Enkele dagen later barstte de
hel los. Plotseling werden zowel betogers als politieagenten door onbekenden onder
vuur genomen. Er vielen doden (later zou blijken dat de schoten gelost werden
door op de daken verschanste scherpschutters). Chaos brak uit. Enkele honderden
VS-sympathisanten werden door gewapende en geüniformeerde maoïstische (jawel) milities
opgejaagd door de straten van Mexico-City. In paniek zochten ze hun toevlucht
in het Operagebouw, dat vervolgens door de maoïsten in brand werd gestoken. Een
tiental mensen kwam om. Als gevolg van deze gebeurtenissen vluchtte de
Mexicaanse President Nieto halsoverkop naar de VS.
De ‘Zócalo-Revolutie’ was een
feit. In het Ruslandkamp wordt ze tot vandaag alom gevierd als een spontane en democratische
burgerrevolutie. De in allerijl uitgeschreven presidentsverkiezingen werden
overtuigend gewonnen door Pedro Porojenon, waarvan iedereen weet (maar geen
enkele krant schrijft) dat hij een marionet van Rusland is. Meteen na zijn
ambtsaanvaarding ondertekende Porojenon het associatieverdrag met Mercosur. Daarop beval president
H. Clinton een militaire inval in de Mexicaanse deelstaten Neder-Californië en
Neder-Californië-Zuid. Na een inderhaast georganiseerd referendum annexeerden
de VS het volledige schiereiland, tot voorbij La Paz. De Russische media en de
publieke opinie in de Mercosur-landen zagen in deze militaire actie de ultieme
bevestiging van het Amerikaans imperialistisch gevaar.
Sindsdien voerde Rusland zijn
militaire aanwezigheid in Nicaragua op en stationeerde Poetin troepen in Cuba. 5000
Russische soldaten zullen permanent in deze landen verblijven. Om de vrede te
waarborgen. “We zoeken geen confrontatie met de VS. Maar we zullen onzebondgenoten tegen elke bedreiging beschermen”, aldus Poetin.
